mércores, 13 de xuño de 2018



[GAL] Esta obra é unha nova interpretación de Divinas Palabras de Ramón María del Valle Inclán, adaptada aos tempos actuais polo Centro Dramático Galego. Xoana a Raíña, nai de Laureano -un rapaz cun alto grao de dependencia- aparece morta no ascensor da súa casa. Toda a familia do rapaz se atopa nun reality show que non pode abandonar. Hai  dúas opcións: Laureano queda a cargo dos servizos sociais ou entra no concurso para que a súa familia se poida facer cargo del. Quen se faga cargo do rapaz poderá xestionar unha gran cantidade de cartos que a súa nai conseguiu reunir en vida. Ao coñecer isto, a familia non se demora en tomar a decisión de facerse responsable del. Os problemas chegan á hora de decidir quen se fará cargo do rapaz a cada momento, preocupadas máis as súas tías polos posibles beneficios económicos que polo benestar do seu sobriño. Divinas Palabras Revolution é unha historia cargada de egoísmo, drama e desesperación.
Trátase dunha dramatización actoral desenvolta na actualidade, concretamente dentro dunha casa na que se está a desenvolver un reality show televisivo. A dramatización comeza xa antes de que se levante o pano, a través da proxección de vídeos nunhas pantallas situadas a ambos lados do escenario, que funcionarán en diversos momentos da obra.
Resulta curiosa, pola súa parte, a distribución do escenario. Posto que a acción se desenvolve nunha casa, para que haxa visibilidade da meirande parte dos habitáculos preséntase unha distribución en dous pisos. Na planta baixa atópase a zona de cociña e salón e na de arriba unha das habitacións e o aseo. As outras habitacións, así como os corredores, pódense ver en diferentes momentos da representación a través das pantallas laterais das que falaba anteriormente.
A iluminación do escenario potencia a mensaxe que o elenco transmite tanto coas súas verbas como cos seus xestos e accións. Empréganse cores máis frías para representar a noite e momentos en que as actrices e actores dormen, mentres que predominan as cores escuras nos momentos onde a acción acontece de día e a escena ten unha maior tensión. Do mesmo modo actúa a música, empregada principalmente para potenciar os momentos máis tensos da obra.
O abano de idades das personaxes é o moi amplo e isto reflíctese entre outras cousas no seu vestiario, sendo máis tradicionais as roupas das personaxes maiores e volvéndose máis modernas a medida que decrece a idade do actorado. Tamén se amosan diferentes modos de falar e incluso de comportarse segundo as idades das personaxes.
Unha das cousas que quizais chame máis a atención desta obra é o interacción co público, non só pola cantidade de momentos en que isto ocorre, senón polo modo en que se leva a cabo. Como dixen con anterioridade, en Divinas Palabras Revolution emúlase un reality show. Neste tipo de programas é habitual que haxa unha figura que comunique ás persoas concursantes coas espectadoras. Neste caso, esa figura -ou máis ben voz- é a que interactúa en maior medida co público, falándolle coma se as persoas que participan no reality non a puidesen escoitar, criticando as súas accións e poñendo en todo momento en evidencia as actitudes egoístas que mostran. A obra transmite a mensaxe de que, na sociedade actual, os valores que priman son o egoísmo, o morbo e o desinterese polo alleo; amosando unha falta total de disposición en axudar ao próximo se iso non nos aporta un beneficio persoal. Non obstante, a incapacidade de controlar estas actitudes e de ser conscientes dos nosos comportamentos poden volvelas contra nós, converténdonos en vítimas dos nosos propios actos.
Divinas Palabras Revolution é unha obra sen tabús, na que podemos ver escenas de sexo, alcol, drogas, xente espida… todas elas dun gran realismo. Na función que eu vin, incluso nun momento no que se representa un cambio de cueiros, escoitei comentarios da xente do meu arredor dubidando se realmente a sala cheiraba a cueiro sucio ou se eran imaxinacións súas.
Cunha duración que ronda as dúas horas, a historia envolve ao público de principio a fin, é capaz de facelo empatizar coas personaxes e sentir a rabia, o medo e a dor que elas mesmas senten.


[CAS] Esta obra es una nueva interpretación de Divinas Palabras de Ramón María del Valle Inclán, adaptada a los tiempos actuales por el Centro Dramático Galego. Xoana a Raíña, madre de Laureano -un chico con un alto grado de dependencia- aparece muerta en el ascensor de su casa. Toda la familia del chico se encuentra en un reality show que no puede abandonar. Hay dos opciones: Laureano queda a cargo de los servicios sociales o entra en el concurso para que su familia se pueda hacer cargo de él. Quien se haga cargo del chico podrá gestionar una gran cantidad de dinero que su madre consiguió reunir en vida. Al conocer este, la familia no se demora en tomar la decisión de hacerse responsable de él. Los problemas llegan a la hora de decidir quién se hará cargo del chico a cada momento, preocupadas más sus tías por los posibles beneficios económicos que por el bienestar de su sobrino. Divinas Palabras Revolution es una historia cargada de egoísmo, drama y desesperación.
Se trata de una dramatización actoral desarrollada en la actualidad, concretamente dentro de una casa en la que se está llevando a cabo un reality show televisivo. La dramatiación comienza ya antes de que se levante el telón, a través de la proyección de vídeos en unas pantallas situadas a ambos lados del escenario, que funcionarán en diversos momentos de la obra.
Resulta curiosa, por su parte, la distribución del escenario. Puesto que la acción se desarrolla en una casa, para que haya visibilidad de la mayor parte de los habitáculos se presenta una distribución en dos pisos. En la planta baja se encuentra la zona de cocina y salón y en la de arriba una de las habitaciones y el baño. Las otras habitaciones, así como los pasillos, se pueden ver en diferentes momentos de la representación a través de las pantallas laterales de las que hablaba anteriormente.
La iluminación del escenario potencia el mensaje que el elenco transmite tanto con sus palabras como con sus gestos y acciones. Se usan colores más fríos para representar la noche y momentos que las actrices y actores duermen, mientras que predominan los colores oscuros en los momentos en los que la acción sucede de día y la escena tiene una mayor tensión. Del mismo modo actúa la música, usada principalmente para potenciar los momentos más tensos de la obra.
El abanico de edades de los personajes es muy amplio y esto se refleja entre otras cosas en su vestuario, siendo más tradicionales las ropas de los personajes mayores y volviéndose más modernas a medida que decrece la edad del actorado. También se muestran diferentes modos de hablar e incluso de comportarse según las edades de los personajes.
Una de las cosas que quizás me llame más la atención de esta obra es la interacción con el público, no solo por la cantidad de momentos en que esto ocurre, sino por el modo en que se lleva a cabo. Como dije con anterioridad, en Divinas Palabras Revolution se emula un reality show. En este tipo de programas es habitual que haya una figura que comunique a las personas concursantes con las espectadora. En este caso, esa figura –o más bien voz- es la que interactúa en mayor medida con el público, hablándole como si las personas que participan en el reality no la pudiesen escuchar, criticando sus acciones y poniendo en todo momento en evidencia las actitudes egoístas que muestran. La obra transmite el mensaje de que, en el sociedad actual, los valores que priman son el egoísmo, el morbo y el desinterés por lo ajeno; mostrando una falta total de disposición en ayudar al prójimo si eso no nos aporta un beneficio personal. No obstante, la incapacidad de controlar estas actitudes y de ser conscientes de nuestros comportamientos pueden volverlas en nuestra contra, convirtiéndonos en víctimas de nuestros propios actos.
Divinas Palabras Revolution es un obra sin tabús, en la que podemos ver escenas de sexo, alcohol, drogas, gente desnuda... todas ellas de un gran realismo. En la función que yo vi, incluso en un momento en que se representa un cambio de pañales, escuché comentarios de gente a mi alrededor dudando si realmente la sala olía a pañal sucio o si eran imaginaciones suyas.
Con una duración que ronda las dos horas, la historia envuelve al público de principio a fin, es capaz de hacerlo empatizar con los personajes y sentir la rabia, el miedo y el dolor que ellos mismos sienten.


martes, 5 de xuño de 2018


     [GAL] Por fin rematei o curso e a partir de agora espero ter máis tempo para pasarme por aquí! O primeiro que fixen ao rematar foi irme á biblioteca pública de Santiago a rebuscar entre as librarías. Teño mil libros sen ler na casa, pero ir á biblioteca é unha debilidade. De verdade que non podo evitalo.
     Alí, despois dun bo anaco mirando e rebuscando sen ter nin idea de que era o que me apetecía coller vin ante os meus ollos un libro chamado El enigma Stonehenge e collino para ler a sinopse. Cando ía pola metade pensei: “oh, como me recorda isto a El código Da Vinci, teño que levalo!” e collino inmediatamente. Ao día seguinte volvín lela con detemento na casa e, efectivamente, na última liña comparábano coa novela de Dan Brown.

     Nun par de días remateino. É unha lectura rápida, sinxela de seguir pese aos cambios continuos de puntos de vista e entretida, pero... acho que tiña as expectativas demasiado elevadas despois de comparalo con El código Da Vinci. Hai moitos anos que lin este último e obviamente xa non recordo os detalles, pero recordo a sensación de non querer soltar o libro, a necesidade de continuar lendo sen parar para saber que pasaba. El enigma Stonehenge está ben, pero para min non é comparable.  Non me logrou enganchar de verdade ata as últimas páxinas, cando xa era inevitable sentir curiosidade por coñecer o desenlace.  


     [CAS] Por fin acabé el curso y a partir de ahora espero tener más tiempo para pasarme por aquí! Lo primero que hice al acabar fue irme a la biblioteca pública de Santiago a rebuscar entre las estanterías. Tengo mil libros sin leer en casa, pero ir a la biblioteca es una debilidad. De verdad que no puedo evitarlo.
     Allí, después de un buen rato mirando y rebuscando sin tener ni idea de qué era lo que me apetecía coger vi ante mis ojos un libro llamado El enigma Stonehenge y lo cogí para leer la sinopsis. Cuando iba por la mitad pensé: “oh, cómo me recuerda esto a El código Da Vinci, tengo que llevarlo!” y lo cogí inmediatamente. Al día siguiente volví a leerla con detenimiento en casa y, efectivamente, en la última línea lo comparaban con la novela de Dan Brown.
     En un par de días lo acabé. Es una lectura rápida, fácil de seguir pese a los cambios continuos de puntos de vista y entretenida, pero... pienso que tenía las expectativas demasiado elevadas después de compararlo con El código Da Vinci. Hace muchos años que leí este último y obviamente ya no recuerdo los detalles, pero recuerdo la sensación de no querer soltar el libro, la necesidad de continuar leyendo sin parar para saber qué pasaba. El enigma Stonehenge está bien, pero para mí no es comparable.  No me logró enganchar de verdad hasta las últimas páginas, cuando ya era inevitable sentir curiosidad por conocer el desenlace.
  

venres, 11 de maio de 2018

[GAL] O branco non pinta! é un álbum ilustrado con tendencia realista, aínda que a través de diferentes recursos no seu texto podemos atopar algunha referencia que se achega máis ao fantástico.
Un aspecto destacable paréceme, incluso antes de abrir o libro, o modo en que o título aparece na portada. Enriba dunha gran mancha de cores (verde, azul, amarelo, rosa...) con letras grandes, todas maiúsculas, está escrito o título en letras brancas.
Esta obra pretende dar resposta a unha pregunta que moitas crianzas se farán ao longo da súa nenez, pero tamén poñer o acento na curiosidade infantil e na importancia de que estas cuestións sexan formuladas e respondidas. Isto queda reflectido xa na propia dedicatoria: “A Mara e a todas as nenas e nenos que un día descubriron que o branco non pinta.”
Nesta publicación, Antía Otero (A Estrada, 1982) busca proporcionar unha aproximación á cor branca coma concepto. Mara é unha nena que gosta moito das cores e á que cada unha delas, ao plasmala sobre o papel, lle transmite diferentes mensaxes. Máis, ao coller a cor branca, descobre que non pinta e vaillo dicir á súa nai. Esta tenta explicarlle que iso non é así; que o branco está en moitos lugares, que está na luz e no silencio e que a cor branca xunta todas as demais cores. Finalmente Mara comprende que, dalgún xeito, o branco tamén pinta, aínda que é unha cor un chisco diferente ao resto. 
Complementando o texto atopamos as fermosas ilustracións de María Brenn, nas que predomina a cor da que están a falar en cada momento para resaltar a mensaxe.


[CAS] O branco non pinta! es un álbum ilustrado con tendencia realista, aunque que a través de diferentes recursos en su texto podemos encontrar alguna referencia que se aproxima máis a lo fantástico.
Un aspecto destacable me parece, incluso antes de abrir el libro, el modo en que el título aparece en la portada. Encima de una gran mancha de colores (verde, azul, amariñño, rosa...) con letras grandes, todas mayúsculas, está escrito el título en letras blancas.
Esta obra pretende dar respuesta a una pregunta que muchas niñas y niños se harán a lo largo de su niñez, pero también poner el acento en la curiosidad infantil y en la importancia de que estas cuestiones sean formuladas y respondidas. Esto queda reflejado ya en la propia dedicatoria: “A Mara e a todas as nenas e nenos que un día descubriron que o branco non pinta” ("A Mara y a todas las niñas y niños que un día descubrieron que el blanco no pinta").
En esta publicación, Antía Otero (A Estrada, 1982) busca proporcionar una aproximación al color blanca como concepto. Mara es una niñaa a la que le gustan mucho los colores y a la que cada una de ellas, al plasmarla sobre el papel, le transmite diferentes mensajes. Pero, al coger el color blanco, descubre que no pinta y se lo va a decir a su madre. Esta intenta explicarle que eso non es así; que el blanco está en muchos lugares, que está en la luz y en el silencio y que el color blanco junta todos los demás colores. Finalmente Mara comprende que, de algún modo, el blanco también pinta, aunque es un color algo diferente al resto. 
Complementando el texto encontramos las hermosas ilustraciones de María Brenn, en las que predomina el cor del que están hablando en cada momento para resaltar el mensaje.

mércores, 18 de abril de 2018

"Binomio fantástico"


[GAL] A miña idea é que este blog sexa algo máis que un blog literario. De momento só falei dun par de lecturas, pero hoxe vou introducir unha pequena novidade.
Un binomio fantástico é un recurso inventado por Gianni Rodari (escritor e pedagogo italiano). Trátase de crear unha historia a través da unión de dous substantivos que non teñen relación entre si. Un exemplo moi típico de binomio fantástico é o Gato con botas.
O que vou amosar a continuación non é un binomio fantástico ao 100%, xa que os elementos nos que eu pensei si que teñen relación. Non obstante, eu son unha persoa á que lle custa moitísimo expresarse habitualmete e, aínda que realmente non fun fiel á súa definición, creo que me quedou unha historia bastante simpática que me gustaría ensinarvos.

Os dentes sen boca
Hai unhas semanas, atopábame eu camiñando polo Pedroso cando, de repente, vin algo branco e brillante movéndose polo sendeiro. Que é iso? Achégome, pouco a pouco, para ver sen ser vista. De súpeto decátome:  son uns dentes! Non comprendo nada... Continúo achegándome, tentando entender o que están vendo os meus ollos. Ao escoitarme fican quietos, sen moverse.
-Hmmm... Ola? Non quero facervos dano.
Comezan a tremer. Eu sorrío, procurando darlles confianza. Ao ver os meus dentes semella que se relaxan.
-Menos mal –di o que parece o cabeza do grupo.- Pensabamos que ti eras como a nosa antiga boca. Pero ti tes unha dentadura preciosa!
Eu sigo sen comprender. Estarei tola? Parece que comprenden a miña expresión e explícanme:
-Nós tiñamos unha boca, así como a túa. Pero a nosa nena non paraba de comer doces e beber refrescos. E nunca nos lavaba. Entón tivemos que escapar. Aínda somos de leite e se medramos nun lugar así, cando nos convertamos en dentes definitivos imos enfermar e podrecer moi rápido.
Despois de escoitar isto decido axudalos a buscar un lugar onde poidan medrar con tranquilidade. Séntome nunha rocha ao seu carón, pensando onde poderían ir...
Teño unha idea! Na casa teño un estoxo ao que lle teño que cambiar a cremalleira. Imos alá e probamos, pero antes de que os dentes digan nada, o estoxo quéixase. Di que entre os dentes lle entra aire frío e non lle gusta.
A miña segunda opción é un batedor, pero ao probar dámonos conta de que os dentes non trituran igual de ben que as coitelas. Ademais, din que é un traballo demasiado canso para eles.
E que tal facer un colgante? Non teñen que facer nada, máis que simplemente deixarse ver. Pero iso tampouco lles vale, que teñen medo de romper. Arre demo cos dentes!
Comezo a quedar sen ideas, vou ter que pedirlle axuda a alguén. Espera... estáseme a ocorrer algo. O outro día vin unha noticia no xornal: as ostras que temos no acuario están tendo problemas para fabricar perlas. Falo cunha amiga miña que traballa alí e decidimos probar. 
Como lles gustou a idea aos dentes! En canto llo dixen comezaron a dar saltiños de alegría. Agora vou todos os días a visitalos. Os primeiros xa comezaron a botar raíces nas ostras e están mudando a súa cor. Cando chego, todos me saúdan e xúntanse para formar un bonito sorriso.
Coñeciades esta técnica? Que vos parece?

[CAS] Mi idea es que este blog sea algo más que un blog literario. De momento solo hablé de un par de lecturas, pero hoy voy a introducir una pequeña novedad.
Un binomio fantástico es un recurso inventado por Gianni Rodari (escritor y pedagogo italiano). Se trata de crear una historia a través de la unión de dos substantivos que no tienen relación entre sí. Un ejemplo muy típico es el Gato con botas.
Lo que voy a mostrar a continuación no es un binomio fantástico al 100%, ya que los elementos en los que yo pensé sí que tienen relación. No obstante, soy una persona a la que le cuesta mucho expresarse habitualmente y, aunque realmente no fui fiel a su definición, creo que me quedó una historia bastante simpática que me gustaría enseñaros.

Los dientes sin boca
Hace unas semanas, me encontraba yo caminando por el Pedroso cuando, de repente, vi algo blanco y brillante moviéndose por el sendero. ¿Qué es eso? Me acerco, podo a poco, para ver sin ser vista. De repente me doy cuenta: ¡son unos dientes! No comprendo nada... Continúo acercándome, intentando entender lo que están viendo mis ojos. Al escucharme quedan quietos, sin moverse.
-Hmmm... ¿Hola? No quiero haceros daño.
Empiezan a temblar. Yo sonrío, procurando darles confianza. Al ver mis dientes parece que se relajan.
-Menos mal –dice el que parece el cabeza del grupo.- Pensábamos que tú eras como nuestra antigua boca. ¡Pero tú tienes una dentadura preciosa!
Yo sigo sin comprender. ¿Estaré loca? Parece que entienden mi expresión y me explican:
-Nosotros teníamos una boca, así como la tuya. Pero nuestra niña no paraba de comer dulces y beber refrescos. Y nunca nos lavaba. Entonces tuvimos que escapar. Aún somos de leche y si crecemos en un lugar así, cuando nos convirtamos en dientes definitivos vamos  a enfermar y pudrir muy rápido.
Después de escuchar esto decido ayudarles a buscar un lugar donde puedan crecer con tranquilidad. Me siento en una roca a su lado, pensando dónde podrían ir...
¡Tengo una idea! En casa tengo un estuche al que le tengo que cambiar la cremallera. Vamos allá y probamos, pero antes de que los dientes digan nada, el estuche se queja. Dice que entre los dientes le entra aire frío y no le gusta.
Mi segunda opción es una batidora, pero al probar nos damos cuenta de que los dientes no trituran igual de bien que las cuchillas. Además, dicen que es un trabajo demasiado cansado para ellos.
¿Y qué tal hacer un colgante? No tienen que hacer nada, simplemente dejarse ver. Pues eso tampoco les vale, tienen miedo de romper. ¡Arre caray con los dientes!
Empiezo a quedar sin ideas, voy a tener que pedirle ayuda a alguien. Espera... se me está ocurriendo algo. El otro día vi una noticia en el periódico: las otras que tenemos en el acuario están teniendo problemas para fabricar perlas. Hablo con una amiga que trabaja allí y decidimos probar.
¡Cómo les gustó la idea a los dientes! En cuanto de lo dije comenzaron a dar saltitos de alegría. Ahora voy todos los días a visitarlos. Los primeros ya empezaron a echar raíces en las ostras y están cambiando su color. Cuando llego, todos me saludan y se juntan para formar una bonita sonrisa.
¿Conocíais esta técnica? ¿Qué os parece?




luns, 9 de abril de 2018

Invisibles

[GAL] Invisibles está formado por sete relatos. Non son sete relatos calquera, senón sete relatos sobre o maltrato. Eva, Mariluz, Tina, Ana, Irene, Marga e Begoña contan en primeira persoa na meirande parte dos casos o que elas viviron. Mais non todas tiveron a sorte de poder facelo. Algún deles está contado pola súa xente achegada, xa que a violencia sufrida foi tal que lles arrebataron esta posibilidade.
É un libro para ler sen présas, sen agobios, sumerxíndote en cada palabra destas mulleres que tanto teñen que contarnos. Porque foron elas, pero poderiamos ser cada unha de nós. Porque moitas veces chéganse a vivir situacións deste tipo sen saber por que ou como chegamos ata aí. Porque a sociedade edúcanos a nós para enganarnos e facernos ver que son situacións “normais” e a eles para que se crean os nosos posuidores.
Invisibles é un libro duro, que produce angustia, tristeza, medo... Pero é un libro moi necesario. Non é sinxelo, pero debemos visibilizalo e ver que non somos esas “tolas do maltrato” das que falan as protagonistas. O maltrato, en todos os seus aspectos, existe e está presente na nosa vida cotiá e negalo sería un gran erro.
Practicamente dende o principio non puiden evitar que se me caesen as bágoas. Non sei se por empatía ou porque é un tema para min moi próximo. Non foi un libro agradable de ler, dende logo que non. Pero a veces é necesario saír da zona de confort e ver que hai máis alá para entender o mundo no que vivimos.



[CAS] Invisibles está formado por siete relatos. No son siete relatos cualquiera, sino siete relatos sobre el maltrato. Eva, Mariluz, Tina, Ana, Irene, Marga y Begoña cuentan en primera persona en la mayor parte de los casos lo que ellas vivieron. Pero no todas tuvieron la suerte de poder hacerlo. Alguno de ellos está contado por su gente allegada, ya que la violencia sufrida fue tal que les arrebataron esta posibilidad.
Es un libro para leer sin prisas, sin agobios, sumergiéndote en cada palabra de estas mujeres que tanto tienen que contarnos. Porque fueron ellas, pero podríamos ser cada una de nosotras. Porque muchas veces se llegan a vivir situaciones de este tipo sin saber por qué o cómo llegamos hasta ahí. Porque la sociedad nos educa a nosotras para engañarnos y hacernos ver que son situaciones “normales” y a ellos para que se crean nuestros poseedores.
Invisibles es un libro duro, que produce angustia, tristeza, miedo... Pero es un libro muy necesario. No es sencillo, pero debemos visibilizarlo y ver que no somos esas “locas del maltrato” de las que hablan las protagonistas. El maltrato, en todos sus aspectos, existe y está presente en nuestra vida cotidiana y negarlo sería un gran error.

Prácticamente desde el principio no pude evitar que se me cayesen las lágrimas. No sé si por empatía o porque es un tema para mí muy próximo. No fue un libro agradable de leer, desde luego que no. Pero a veces es necesario salir de la zona de confort y ver que hay más allá para entender el mundo en el que vivimos.

xoves, 29 de marzo de 2018

La mística de la feminidad


[GAL] Non sabía como comezar isto. Levo días pensando sobre que podería tratar a miña primeira entrada. Penso que cantas máis voltas lle dou, máis difícil é a escolla.
Así que non o penso máis, simplemente vou falar do que me apetece. E neste caso é sobre un libro que rematei de ler fai pouco.
La mística de la feminidad é un clásico do feminismo. Cando comecei a carreira, unha das miñas profesoras falábanos a diario deste libro. Daba igual de que fora a clase, sempre había oco para Betty Friedan. O ano pasado entrei nunha librería sen idea de que era exactamente o que quería e, en canto o vin, souben que non podía saír de alí sen el.
Os estudios que aquí se recollen son da época dos anos 50/60 en Estados Unidos. Un pouco lonxe nos queda, pensaredes. Iso mesmo opinaba eu antes de comezar a lelo, pero a medida que pasaban as páxinas dábame conta de que pouco avanzamos dende entonces e de que tampouco hai moitas diferenzas entre as mulleres estadounidenses e nós. Ese malestar que non ten nome do que fala Betty Friedan xa non é un tema tabú, pero quédanos moito por avanzar para eliminalo.


[CAS] No sabía cómo comenzar esto. Llevo días pensando sobre qué podría tratar mi primera entrada. Pienso que cantas más vueltas le doy, más difícil es la elección.
Así que no lo pienso más, simplemente voy a hablar de lo que me apetece. Y en este caso es sobre un libro que acabé de leer hace poco.
La mística de la feminidad es un clásico del feminismo. Cuando empecé la carrera, una de mis profesoras nos hablaba a diario de este libro. Daba igual de que fuera la clase, siempre había hueco para Betty Friedan. El año pasado entré en una librería sin idea de qué era exactamente lo que quería y, en cuanto lo ví, supe que no podía salir de allí sin él.
Los estudios que en aquí se recogen son de la época de los años 50/60 en Estados Unidos. Un poco lejos nos queda, pensareis. Eso mismo opinaba yo antes de comenzar a leerlo, pero a medida que pasaban las páginas me daba cuenta de que poco avanzamos desde entonces y de que tampoco hay muchas diferencias entre las mulleres estadounidenses y nosotras. Ese malestar que no tiene nombre del que habla Betty Friedan ya no es un tema tabú, pero nos queda mucho por avanzar para eliminarlo.